مروری بر حضور ایران در جشنواره‌های سینمایی بین‌المللی
اسکار، کن، گلدن کلوپ یا فجر و حافظ. در سال‌های اخیر زیاد اتفاق افتاده که یک ایرانی تندیس مربوط به یکی از این جشنواره‌ها را ببوسد و با حلقه اشکی در چشم، مقابل تشویق‌کنندگان تعظیم کند. بسیاری از این تصویر غرق در غرور و شادی می‌شوند. در مقابل، گروهی دلبستگی بیش از حد به این جایزه‌ها و فرش قرمزها را به نفع سینما نمی‌دانند.
حق با کدام گروه است؟ درست است که جشنواره‌ها باعث دیده شدن یک کارگردان و کشورش در جهان می‌شوند اما توجه بیش از حد به ملاک‌های جشنواره‌ها، فیلم‌ها را از نیاز مخاطب و جامعه دور می‌کند. داده‌های آماری نیز تأیید می‌کنند که جشنواره‌ها بعضا می‌توانند تولیدات سینمایی را به سمت فیلم‌های تلخ اجتماعی با پیرنگ سیاه‌نمایی ببرند.
در مقابل، سینما برای پیشرفت کردن به شناخته شدن نیاز دارد. فیلمساز به پشتوانه جوایز جشنواره‌ای، هم در فروش داخلی نسبتا موفق عمل خواهد کرد هم با اقبال گیشه سایر کشورها مواجه می‌شود و با فروش بین المللی می‌تواند درآمد قابل توجهی به دست آورد.
به نظر شما کدام‌یک از این دو گروه درست می‌گویند؟ طرفداران سینمای جشنواره‌ای یا کسانی که جشنواره‌ها را دارای اهمیت کمتری می‌دانند؟
