نمودار فوق تعداد سفرهای بومی بدون اقامت شبانه از ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۰ را برحسب نوع سفر نشان می‌دهد. منظور از سفرهای بدون اقامت شبانه، سفرهایی است که مسافران شب را در مقصد سپری نمی‌کنند و منظور از سفرهای بومی، سفرهای درون‌مرزی است. بیشترین سفر بدون اقامت شبانه به قصد گردش و تفریح است که بسیار منطقی به‌نظر می‌آید. بسیاری از خانواده‌ها در آخر هفته یا روزهای تعطیل رسمی یا تعطیلات غیر منتظره، به مکانی نزدیک محل زندگی خود برای استراحت و تفریح رفته و به‌سرعت برمی‌گردند؛ چرا که هم زمان محدودی دارند و هم نیاز نیست که نگران جایی برای اقامت خود باشند. رتبه‌ی دوم به دیدار دوستان و بستگان تعلق دارد. تعدادی از افراد به علت کار، ازدواج و… ممکن است از شهر اصلی و خانواده‌ی خود دورافتاده باشند به همین علت هر چند وقت یکبار به آن‌ها سر می‌زنند. اما معمولا نمی‌تواند مدت زیادی از محل سکونت فعلی خود دور بمانند چرا که در اکثر اوقات، کار آنان در شهر محل زندگیشان است. در رتبه‌های بعدی درمان و خرید هستند که وقتی سفر به قصد این دو کار باشد، چون هدف معلوم است، افراد به‌سرعت به سراغ آن‌ها می‌روند و بعد از برآورده شدن آنان، بر می‌گردند. کمترین میزان سفر بدون اقامت شبانه مربوط به آموزش است که یکی از  دلایل اصلی آن می‌تواند کم بودن سفرهای به قصد آموزش به‌طور کلی باشد.یآیپ