پویانمایی نمایشِ سریع و پیوسته‌ی تصاویری از اثرِ هنریِ دوبعدی، اجسام سه بعدی یا موقعیت‌های مدل‌های واقعی برای ایجاد توهم حرکت است. حرکت روان تصاویرِ پویا در پویانمایی‌ها، ناشی از یک خطای دید است که به دلیل پدیده‌ی ماندگاری تصاویر پدید می‌آید.قدیمی‌ترین نمونه‌های تلاش برای به دست آوردن توهم حرکت در طراحی ایستا را می‌توان در نقاشی‌های دوران نوسنگی غارها پیدا کرد؛ جایی که حیوانات با چندین شکل روی هم افتاده مجسم شده‌اند، که آشکارا کوششی برای رساندن احساس حرکت است. در میان یافته‌های کوچک و بزرگ باستان شناسان در وسعت 151 هکتاری «شهر سوخته» ، سفالین های با نقش بز که در پنج حرکت به سمت درختی می‌جهد و برگ‌های آن را می‌خورد ، نظر کارشناسان را بیش از سایر آثار مکشوفه به خود جلب کرده و به عنوان نخستین پویانمایی جهان مطرح شده است.

نمایش پویانمایی با ماشین‌های متحرک‌سازی از1800  میلادی آغاز شد؛ زمانی که شعبده‌بازها لوازم تردستی را خلق کردند تا به‌وسیله آن‌ها مخاطبان خود را سرگرم کنند؛ ماشین‌هایی از قبیل زنده گرد یا زوتروپ یا پراکسینوسکوپ که رشته‎هایی از تصاویر را روی استوانه‎ی کوچک دواری نشان می‎داد تا توهمی از حرکت ایجاد کند. بعدها مخترعانی چون برادران لومییِر در فرانسه و توماس ادیسون در آمریکا، دریافتند اگر یک سری تصاویر مجزا که روی نوار فیلم به‌وسیله عکاسی ثبت شده‌اند، با سرعت و پشت سر هم نمایش داده شود، مغز انسان این تصاویر ثابت را به‌صورت متحرک خواهد دید. این پدیده فیزیولوژیکی «تداوم دید» نام دارد و هنوز هم قاعده اساسی ساخت فیلم‌های متحرک است. این اتفاق موجب پیدایش پویانمایی امروزی شد. در فرایند تولید پویانمایی، سال‌ها کار و تلاش لازم است تا یک فیلم بلند پویانمایی فریم به فریم ساخته شود. این همکاری هدفمند و هنری طولانی‌مدت، حیرت‌ آورترین بخش فرایند ساخت یک پویانمایی است. تعدد اختراع ماشین‌های متحرک‌سازی و ثبت اختراعات همزمان، نام بردن از اولین شخص به‌عنوان مخترع هنر پویانمایی را بسیار دشوار می‌کند ولی پررنگ‌ترین و جدی‌ترین تلاش متعلق به «چارلز امیل ریناد » است. او مخترع دستگاه پراکسینوسکوپ بود که در اکتبر 1892 در موزه «گرهو » پاریس، با حلقه‌های 500  فریمی تصویری متحرک را نمایش داد.