نمودار فوق تعداد خانوار سفر رفته برحسب وضعیت فعالیت از ۱۳۹۵ تا ۱۴۰۰ را نشان می‌دهد. در طول سال ممکن است یک خانوار چندبار به سفر رفته باشد همچنین ممکن است یک نفر از خانوار به سفر رفته باشد و در آمار به عنوان کل خانوار محسوب شود. نکته‌ی مهمی دیگری که قابل توجه است، این است که تعداد افراد شاغل، بیکار، دارای درآمد بدون کار و سایر در کشور به ترتیب 37.2، 3.8، 8.9 و 4 درصد از کل جمعیت کشور است. پس جای تعجب ندارد که بیشترین سفر به خانواده‌هایی با سرپرست شاغل تعلق دارد.  بلاشک یکی دیگر از عوامل تاثیرگذار در میزان سفر رفتن، میزان درآمد سرپرست خانوار است. البته این بدین معنی نیست که خانواده‌هایی که درآمد زیادی دارند، زیاد به سفر می‌روند اما داشتن مخارج سفر، از الزامات سفر کردن است. با توجه به این مورد، خانواده‌هایی که سرپرست شاغل دارند، توان بیشتری برای سفر دارند. با دانستن این دو نکته می‌توان کاملا فهمید که چرا این دسته از خانوار بیشترین میزان سفر را به‌خود اختصاص داده‌اند. در مقام دوم نیز خانواده‌هایی با سرپرست دارای درآمد بدون کار قرار دارند که بیشترشان افراد بازنشسته هستند. این خانواده اغلب دارای سرپرستی با سن بالا هستند و چون آن‌ها به سرکار نمی‌روند، اوقات فراغت زیادی دارند و سفر کردن برای پر کردن این وقت‌ها گزینه‌ای معقول به‌نظر می‌آید.

چیزی که در کل نمودار دیده می‌شود تمایل ایرانیان به سفر کردن در هر وضعیتی است. حتی تعداد سفر کردن خانوارهایی که سرپرست بیکار یا جویای کار دارند، در مقایسه با وضعیتشان تعداد قابل توجهی دارد. با بررسی نمودار «تعداد خانوار سفر رفته برحسب تعداد اعضای خانوار از ۱۳۹۵ تا ۱۴۰۰» می‌توان دید که با وجود اینکه تعداد اعضای خانواده زیادتر می‌شود، هزینه‌های سفر هم زیاد می‌شود اما تعداد سفر خانواده‌هایی با جمعیت بالا بیشتر است. با کنار هم گذاشتن این دو مورد می‌توان به این نتیجه رسید که عوامل هزینه‌ای معمولا جلوی سفر کردن ایرانیان را نمی‌گیرند.