در فرهنگ اسلامی و ایرانی، مادر، ملکه دنیای کلمه‌هاست. واژه‌ای سراسر احترام و لطافت و زیبایی. این واژه در ادبیات فارسی هم جایگاه والایی دارد. در شعر معاصر ما، شعرایی همچون ایرج میرزا با «قلب مادر» و شهریار با «ای وای مادرم» آثار ماندگاری در وصف جایگاه مادر سروده‌اند که بسیاری از ما آن‌ها را در خاطر داریم.
با نگاهی به تکرار کلمه مادر در شعر و نثر شعرای فارسی، می‌بینیم که دو شاعر پیشتاز در کاربرد این واژه، از شاعران کهن و کلاسیک هستند. شاعرانی همچون فردوسی و مولانا مثنوی‌سرایانی هستند که به جهت داستانی بودن محتوای اشعارشان این کلمه بیشتر در آثارشان تکرار شده است.
نخستین شاعر معاصر در این نمودار که بیشترین میزان تکرار کلمه مادر در آثارش به چشم می‌خورد، ملک‌الشعرای بهار است. او علاوه بر ارزش و احترامی که برای مادر قائل است، از مفهوم مادر همواره به عنوان استعاره در اشعار خویش بهره می‌برد.
